Diablita (feat. Anuel AA & Baby Rasta)

De nachtelijke hitte, waar het verlangen luider spreekt dan enige beleefdheid: woorden springen, alsof niet de betekenis, maar de energie van de aanraking zelf belangrijker is. Hier draait alles om ‘nu en onmiddellijk’ - een sprong, een beet, een kreet van genot en een licht grove grap over trouw, alsof liefde in stories wordt gelegd en al geliket is. De ironie is dat intimiteit wordt geserveerd met het pathos van een kapitein en met reclame voor Cazal-brillen - luxe samen met wellust, alsof seks en merken volgens schema gaan.

Achter deze luidruchtige zelfverzekerdheid schuilt kwetsbaarheid: een leeg bed, een telefoontje van een ex, beloften voor ‘het leven’ en een boeket viooltjes voor de deur. Bravoure vermengt zich met weemoed - en het resultaat is een vreemde, warme mix: zowel gevaarlijk als huiselijk vertrouwd. Het hele verhaal ruikt naar rook, Amsterdamse toespelingen en ochtendmoeheid, die eraan herinnert dat zelfs de luidruchtigste nachten ooit eindigen met de dageraad.