TWILIGHT!!!

Het lijkt alsof de nacht hier een grillige tiener is: het ene moment zweert ze eeuwig te zijn, en het volgende moment verbrandt ze al in een scharlaken gloed. Alles is luid en snel, alsof de tijd op gekke rolschaatsen voorbij raast en in je gezicht schreeuwt: “Huil niet, ga niet weg, dans nog!” Serieuze woorden over het lot en de eeuwigheid worden verbrijzeld door het ritme, dat maar één ding vraagt: de dageraad halen, zelfs als je ogen al droog zijn van het huilen en het slaaptekort.

Deze muziek heeft een wanhopig verlangen om het moment vast te houden, dat toch zal verdwijnen. De lente maakt plaats voor de zomer, de zomer voor de herfst, en er bestaat geen “eeuwige nacht” - behalve diegene die je nog even wilt verlengen voor nog een dans. Zo klinkt het ook: als een hymne aan de vergankelijkheid, waar de smeekbeden “ga niet weg” veranderen in een krachtig koor, en het leven zelf de dansvloer bestormt met de kreet “TWILIGHT!!!”.