Sabah Olmadan

Slaap en werkelijkheid zijn in dit lied zo nauw met elkaar verweven dat het moeilijk te begrijpen is waar de nacht eindigt en de ochtend begint. Eerst een toevallige ontmoeting in een droom, dan een abrupt ontwaken, tranen tot het ochtendgloren en dat obsessieve gevoel dat het beeld van de ander nergens verdwijnt. De ogen blijven in de ogen, de handen in de handen, zelfs als de afstand al een feit is geworden.

De muziek klinkt zacht, maar met een scheur in de stem, alsof iemand zijn herinneringen in het halfduister fluistert. En in deze herhalende mantra “seni düşündüm sabah olmadan” schuilt meer dan alleen verdriet: het verlangen om het moment vast te houden waarop alles nog heel was, al was het maar met de kracht van de herinnering. Soms is dat hoe het leven is - tussen een onuitgesproken droom en een te eerlijke ochtend.