いつか

Het is als een film die in je hoofd begint te spelen bij de eerste akkoorden: het warme licht van een lantaarn, de damp van je adem in de kou, handen die elkaar eindelijk vinden. Allemaal simpele, alledaagse dingen – een voetgangerslicht, een schommel, een mok warme chocolademelk – worden tekenen van eeuwigheid. En in deze details schuilt niet alleen een herinnering, maar ook de wens om de tijd stil te zetten, terwijl die hard voortraast.

Het lied bevat geen luidruchtige drama's - alleen de stilte tussen de woorden en een broze melancholie omdat ‘ooit’ dichterbij klinkt dan we zouden willen. Het is muziek over hoe het alledaagse verandert in magie naast iemand die je dierbaar is. En over hoe moeilijk het is om los te laten als je hart nog niet klaar is om een levend persoon te veranderen in ‘slechts een herinnering’.