ドライフラワー

Als een gedroogd boeket tussen de bladzijden van een boek ruikt dit lied naar herinneringen die al lang vervaagd hadden moeten zijn, maar nog steeds hun kleur behouden. Het bevat de vermoeidheid van eindeloze gesprekken die nooit een echte dialoog zijn geworden, en het gebruikelijke ‘sorry’, meer voor jezelf dan voor de ander gezegd. Hier vermengt zich wrok met warmte: gewoontes irriteren, maar de stem, het gezicht, zelfs de onhandigheid - het wordt toch nooit helemaal vreemd.

Het klinkt als avondlicht in een lege kamer, waar niemand meer op een antwoord wacht. Alsof je jezelf wilt overtuigen dat de bloemen zullen verwelken, dat de pijn zal verdwijnen, dat de naam niet meer in je hoofd zal klinken - maar voorlopig fluistert hij nog steeds, als een geur die niet uit een oude sjaal is verdwenen. De ironie is dat je, zelfs als je loslaat, toch blijft vasthouden.