Póki to trwa

Ruw, eerlijk en pijnlijk herkenbaar - de woorden vliegen als glasscherven, maar vormen samen een compleet beeld. Hier is geen glans en geen pose, alleen de geur van betonnen binnenplaatsen, het licht van lantaarns en bittere ironie: nu een bal, dan een depressie, dan een dealer met een kater, en de plannen voor de dag vallen toch in duigen.

Elke couplet klinkt als een brief aan jezelf - met scheldwoorden, maar echt levendig. Het is de vreemde waarheid dat vandaag alles “normaal” is, maar morgen kan alles in duigen vallen. Maar temidden van de chaos blijft er toch muziek over - de laatste draad waaraan je je vastklampt als anderen al loslaten. En ergens tussen de regels door - een vermoeide, maar koppige belofte: wat gezegd is, zal gebeuren.