8 godzin

Het ruikt naar lauwe cola en het nachtelijke licht van een monitor. Mijn hoofd zoemt van gedachten die belangrijk lijken, maar toch wegglippen als pixels in een oude arcade. De dag herhaalt zich acht uur lang, en weer het spiegelbeeldige "wie ben je eigenlijk?". Of het vermoeidheid is, of een interne stand-up zonder publiek. Alles om me heen is een beetje scheef, maar daardoor is het zelfs gezellig. Sarcasme vermengt zich met melancholie, net als koffie met zout, wat eigenlijk niet zou moeten werken, maar toch smaak heeft. Tussen irritatie en lachen door een eerlijke bekentenis: het leven is moeilijk, maar het is cool om te zien hoe de wereld probeert serieus te zijn. Het klinkt allemaal als de jaren 80, met pixelogen en ongeschoren ironie. Een beetje chaos, een beetje zelfreflectie en uiteindelijk krijg je de soundtrack voor een avond waarop alles irritant is, maar het toch wel oké is.