Do picia i mordobicia

De diepe bas omhult als de geur van zweet, bier en oude trainingen van een versleten jas, de stem smijt de regels als een handschoen in de ring; het gevoel dat elk refrein tegelijkertijd een steen is in de muur van vriendschap en kleine boevenstreken. De zang is soms somber bemoedigend, soms snijdt hij de zelfverzekerdheid scherp aan, alsof iemand na een gevecht op het terras grapt over oude heldendaden en meteen een toost uitbrengt. Het refrein fungeert als een strijdkreet en als kauwgum voor degenen die gewend zijn de wereld te meten aan vuisten en glazen: het wordt gedronken voor de lol en voor de afrekening, voor degenen die zijn gebleven, en de rest wordt later wel aangepakt. Met een lichte glimlach hoor je hoe de trainingen en het podium samenvloeien in de ring, waar gelach en grimas naast pijn staan, en dat is geen pathos, maar de warme, ruwe waarheid van het bedrijf.