Los cuervos se lo pasan bien

Tot op de bodem komen en daar een vleugel vinden - een tedere absurditeit van het lot: iemands hand loslaten, een ander leven voor jezelf bedenken en gaan vliegen, omdat je anders iemands kopie zou moeten zijn. Een trekvogel die tegelijkertijd verloren en gezegend is; in deze vreemde balans tussen teleurstelling en weg ontstaat een bijna huiselijke gewoonte - een mengeling van pijn en hoop met je meedragen, als een deken in een koude trein.

De nachtscène verandert in een dans met demonen, waar ‘no, no, no’ geen protest is, maar een mantra die helpt om niet te vroeg wakker te worden. Een glimlach als een kleine prestatie: op je benen blijven staan terwijl er nog steeds wolken boven je hoofd hangen en naast je kraaien vrolijk rondhuppelen. Een mengeling van verdriet en geluk - alsof je verdrietig bent, maar gelukkiger omdat je door kunt gaan.