Matanza En El Hotel

In de lobby van het hotel heerst een bijna theatrale sfeer: een levendige dame, een wandelstok in haar rechterhand en een blik die de pagina's van een modeblad beter leest dan welke krantenkop dan ook. De bar is als een podium: achter haar rug een doelgerichte blikduel en gelach, de bank bij de hertogin dient als schuilplaats en de theekop vliegt naar de climax, alsof het applaus op het verkeerde moment komt. Daarna lijkt de hele wereld in stilte te gaan dansen, waardoor twee mensen op het podium achterblijven - ironisch, nerveus en een beetje filmisch.

Het gevaar is hier niet eng, het is een verleiding: de kogel met je tong als een slang eruit trekken, er met je tanden aan peuteren, langzaam in beeld komen - als het toonbeeld van zelfspot. De stemmen op de achtergrond veranderen de chaos in een farce, en ‘het bloedbad in het hotel’ klinkt eerder als een compliment aan de nacht: luid, grappig en met gevoel. Deze hele mix is een grap met een filmische spanning, waarin zelfs geweld er elegant en een beetje belachelijk uitziet, als een laatste toast voor zonsopgang.