Камин

Zes uur 's ochtends, de open haard en een foto - het huis lijkt zijn adem in te houden en naar het vuur te kijken; herinneringen smelten weg in de vlammen en beloften veranderen in een dunne, bijna belachelijke leegte. Een gebroken ziel klinkt niet pathetisch, maar als een vermoeide opmerking in het dagboek van het leven: ja, het deed pijn, ja, er waren blote voeten die over glas renden, maar nu zijn het allemaal netjes opgestapelde kleine littekens. Sterren vallen niet om te redden, maar als decorstukken in een toneelstuk waar de rollen al zijn verdeeld en het enige wat overblijft de warmte van de kolen en de vreemde gewoonte om het verleden op een prominente plaats te houden. Een beetje ironie - alsof hartbrekende rampen een intiem interieur en zachte verlichting vereisen - en een beetje warmte, want zelfs leegte ziet er soms gezellig uit in het licht van de vroege ochtend.