El Pleito

Rubber brandt - er hangt een rookwolk achter en alle fouten uit het verleden, als een schaduw op de achterbank. Een doos met schaduwen in de spiegel, terwijl de tijd stilletjes wegglijdt, als oude straten onder je voeten. Om zowel zilver als lood vragen - bijna een zakelijke geste, maar het klinkt als een smeekbede aan de kassa: “nog een, alstublieft”. Het huis van mijn overgrootmoeder is nu bijna vreemd, grenzen verdwijnen niet - ze komen en blijven, als vlekken op de kaart. Het hart is gekrast, maar het klopt nog; de wond is geen vonnis, maar een herinnering met doornen. Iets zwaars en tegelijkertijd grappigs: te veel - en toch te weinig, dus de keuze is eenvoudig en rebels warm - kies voor jezelf.