En Tus Sueños

Liefde lijkt hier meer op een verslaving: als een schaduw, als een rilling, als een geur die niet uit de kamer te verdrijven is. Het lijkt alsof de band verbroken is, maar op de telefoon knippert een foto, in het hoofd klinkt de stem ‘levántese’ en zelfs in de slaap keert iemand weer terug. De regels zijn doordrenkt van een kleverige melancholie, waar wrok en tederheid naast elkaar bestaan, en het verlangen om ‘alles uit te wissen’ resulteert in een nog grotere verankering in het geheugen. Muziek houdt stand, net als dat ene probleem dat niet opgelost kan worden - je kunt alleen maar met het dansen mee dansen.