Я так ждала тебя, Вова (Uma2rman Звёзды считают нас)

De tv sist, de trams staan stil, de regen valt zonder onderscheid, en ergens op het scherm flitst die droomontmoeting voorbij. Het is allemaal eenvoudig en tegelijkertijd absurd ontroerend: geld sparen, erheen reizen, in de buurt gaan wonen en ‘Hoi’ zeggen. Zonder poespas, maar met de zekerheid dat geluk soms komt in de vorm van een buurman op dezelfde verdieping. En dan volgt een eindeloos “Vova, Vova” in een race met de beat, alsof het lot zelf heeft besloten om een karaoke te organiseren met als thema het wachten. Ironisch, grappig, maar in deze herhaling schuilt iets belachelijk echts.