Wear and Tear

De last van de jaren, als een zware rugzak op je schouders: tranen, angsten, vermoeidheid – alles hoopt zich op, maar breekt je niet. Eerst denk je dat je onder dit gewicht elk moment kunt bezwijken, maar dan besef je plotseling: nee, ze zullen me niet breken, ze zullen me niet vernietigen. Ergens van binnen ontbrandt een hardnekkige vonk – en in plaats van weer een ‘pijnlijke’ ervaring ontstaat er plotseling een dans, bijna een feest. Het lijkt zwaar, maar het klinkt alsof je wilt bewegen, het stof van je schouders wilt schudden en wilt herhalen: ‘Je kunt me niet breken. Nooit.’