Deathrock

Deathrock ontstond aan het einde van de jaren zeventig op het snijvlak van punkrock en gothic esthetiek. Het is het meest zichtbaar in de undergroundscene van de VS, waar het zich ontwikkelde als een afsplitsing van punk. Het genre werd een soort brug tussen de agressieve energie van straatprotesten en de esthetiek van decadentie, mystiek en horrorcultuur.

De oorsprong van het genre gaat terug tot het Los Angeles van eind jaren zeventig, waar de punkscene zich al begon op te splitsen in verschillende stromingen. In het begin van de jaren 80 werd de term “deathrock” gebruikt voor bands als Christian Death, 45 Grave en Kommunity FK. Hun optredens combineerden scherpe gitaardrive met gotische beelden. Al snel verschenen soortgelijke scenes in San Francisco en New York, en daarna in Europa.

Muzikaal legt deathrock de nadruk op sfeer en emotionele spanning. Gitaren maken vaak gebruik van flanger en chorus om een ‘vloeibaar’ of spookachtig geluid te creëren. Het tempo varieert van gematigd tot snel, maar het gevoel van duistere dynamiek blijft behouden. De zang wordt meestal uitgevoerd met gebruik van galm en echo.

Ondanks het bescheiden commerciële succes kreeg deathrock aanzienlijke erkenning in undergroundkringen en de muziekpers. Grote festivals zoals Drop Dead Festival en Wave-Gotik-Treffen namen regelmatig artiesten uit dit genre op in hun programma's, en thematische radioshows in de jaren 2000 droegen bij aan de globalisering ervan. De invloed van deathrock is ook voelbaar in de beeldende kunst, van door gothic punk geïnspireerde modecollecties tot hedendaagse horrorperformances.