Keltische rock

Keltische rock is een mix van rock en traditionele Keltische muziek. Het genre staat bekend om de combinatie van doedelzakken en Ierse fluiten. Het is vooral populair in Ierland en Schotland sinds de late jaren 60, maar ook in diaspora's van Boston tot Sydney. In het muzikale ecosysteem neemt het genre een niche in tussen folkrock en agressievere hybriden zoals Keltic punk en Keltic metal.

Historisch gezien wordt het einde van de jaren zestig en het begin van de jaren zeventig als het startpunt beschouwd. In Ierland werd de vroege scene gevormd door Horslips, die epische verhalen uit de mythologische cyclus vertaalden naar progrock-dramaturgie, en in Bretagne droeg harpist en zanger Alan Stewell bij aan de heropleving van de Bretonse harp en bracht hij de Keltische sound naar het grote podium. De invloed van Keltic rock kwam op verschillende manieren tot uiting. Het voorzag de wereldwijde rockscene van duurzame melodische formules en speelde een rol in de normalisering van ‘niet-standaard’ instrumenten in de popmix - van doedelzakken tot bombarden. Tegenwoordig is Keltische rock belangrijk als praktisch model voor cultureel erfgoed: het laat zien hoe lokale tradities kunnen voortleven in mondiale stromingen zonder hun identiteit te verliezen. De verdere ontwikkeling zal waarschijnlijk verlopen langs de lijnen van punctuele hybriden met indierock, elektronica en filmmuziek, maar ook via lokale scènes van Galicië tot het eiland Man, waar een nieuwe generatie muzikanten Keltische rock niet langer beschouwt als een ‘kruising van genres’, maar als een natuurlijke taal voor hedendaagse verhalen.

De canon van het genre werd gevormd door een aantal iconische releases. Alan Stewells “Renaissance of the Celtic Harp” (1971) maakte de Bretonse harp tot het symbool van het moderne Keltische geluid en liet zien dat de traditie kan worden opgeschaald naar concertzalen. Horslips vormden een narratief rockmodel op “The Táin” (1973) en “The Book of Invasions” (1976), waarbij ze mythologische verhalen combineerden met prog-arrangementen. De Ierse single “Whiskey in the Jar” (1972) van Thin Lizzy, hoewel meer gerelateerd aan de rockscene, verankerde Keltische melodieën in de mainstream. In Schotland codificeerden Runrig op “The Cutter and the Clan” (1987) het Gaelische rockformaat voor arena's, en The Waterboys lieten op “Fisherman's Blues” (1988) zien hoe bluesrock en Ierse reels kunnen samengaan op een album van eigen makelij. In de jaren 80 voegden Moving Hearts met hun debuutalbum “Moving Hearts” (1981) softjazz- en politieke nuances toe aan het palet, en in de jaren 90 brachten Capercaillie op “Delirium” (1991) een verfijnde studioversie met vrouwelijke zang in het Gaelic uit. Later vestigde Wolfstone met “The Chase” (1992) de rockdoedelzak als concertstandaard, en compilaties van Ierse labels en BBC-sessies brachten dit geluid onder de aandacht van een nieuw publiek.