Piangere a 90

Het lijkt alsof alles al lang begrepen is over liefde, totdat ze komt met sirenes van een ambulance en het verwarde gevoel dat je ergens te ver bent gegaan met eerlijkheid. De woorden komen recht uit de buik, niet uit het hoofd, en het hart reageert niet meer, alsof het met andermans draden is dichtgenaaid. En toch keert het lachen terug, al is het door een blauwe plek, door vermoeidheid, door een vreemde bloem die als bal eindigde. In dit lied is pijn geen drama, maar een deel van het spel: je kunt huilen op je negentigste, je kunt liefhebben en om jezelf lachen. Alles is vermengd: trots, tederheid, absurditeit. Maar ergens uit deze onvolmaakte mengelmoes komt plotseling warmte tevoorschijn, diezelfde warmte waarvoor het de moeite waard was om te schreeuwen: "Ti amo, sei strana".