Los Afortunados

De wereld staat stil in afwachting, als voor een inademing tijdens een concert, voordat de eerste noot is gespeeld, maar het is nu al duidelijk dat er iets gaat gebeuren. Alles binnenin vibreert in harmonie met dit gevoel: alsof het hart zich herinnert waarom het überhaupt klopt. In het lied is er geen lijden en geen geloof, maar een stille berusting in het lot, waar zelfs pijn deel uitmaakt van een soort helder wonder. Elk woord klinkt als een bekentenis zonder ontvanger: gewoon een schreeuw uit de menigte die plotseling een lied wordt. Ze omarmt, troost, brandt een beetje en laat een vreemd gevoel achter, alsof iemand een last van je schouders heeft genomen, maar niet om toestemming heeft gevraagd. En terwijl alles om ons heen kijkt, oordeelt, redt en liegt, blijft er binnen één eenvoudig gevoel over: wachten, want voor zo'n ontmoeting ben ik, zo lijkt het, geboren.