Just Pretend

Alles lijkt al lang voorbij, maar het hart blijft wacht houden op de onderste verdiepingen van het geheugen. Daar waar de stilte doof is als onder water, en de gedachten lui oude wonden herkauwen. In elk akkoord klinkt het alsof er een zucht klinkt na een lange discussie: niemand heeft gewonnen, ze waren gewoon moe om uit te leggen wie er gelijk had. De wereld is al verdergegaan, maar iemand bleef wachten, niet uit hoop, maar uit gewoonte om de deur op een kier te houden. Verlangen is hier niet luid, maar stil, ingetogen, bijna huiselijk. Als een deken die ruikt naar iemand die niet terugkomt. En toch gaat dit geluid niet over pijn, maar over die vreemde koppigheid om lief te hebben, zelfs als het tijd was om los te laten.