DUOMO

Milaan snijdt zacht als een diamant door glas. De stad die niet naar iedereen lacht, alleen naar degenen die sneller rennen dan de regen. Onder de glans van de etalages littekens, onder de huid van luxe beton. Maar als je na een stortbui naar de lichten van de Duomo kijkt, wordt het duidelijk: liefde voor deze hel is mogelijk als je hebt geleerd niet te vallen. Het geluid rommelt, alsof het het gekraak is van bankbiljetten in een zak, zwaar, koppig, doordrenkt van zweet en zelfvertrouwen. Elke regel is een gelofte van een overlevende, die zijn eigen kruis en zijn eigen redding is. In deze muziek zijn er geen prinsen, alleen mensen met hun handen in het kruit en hun hart in ketenen. Milaan vergeeft hen niet, maar beloont degenen die geen genade vragen.