Esibizionista

Het begint allemaal met de glans van die ene, gevaarlijk betoverende blik waar je beter meteen je ogen van afwendt. Maar wie leidt het af? Het hart loopt, zoals altijd, voorop en daar begint de voorstelling al: de hoofdrolspeler met een glimlach van een miljoen, met een waarheid van een cent en zonder een greintje schaamte. Hij weet hoe hij spectaculair kan verschijnen en weglopen alsof het ook een nummer in zijn show is. En dan blijven er alleen nog maar gedachten onder de douche over en een ironisch "tja, dat gebeurt wel eens". Een meisje uit een fatsoenlijk huis doet alsof het geen pijn doet, hoewel haar pols het tegendeel aangeeft. Maar in clichés vallen is niet haar stijl. Beter eenzaamheid met zelfrespect dan liefde voor een exotisch tentoonstellingsstuk met een roep om applaus. De melodie lacht, knipoogt en doet toch pijn. Omdat het gebeurt, zelfs met de besten en de voorzichtigsten. En dan blijft er gewoon een zin over die zich herhaalt: "succede" gebeurt.