Kelingan Mantan

Liefde is als een oude cassette: het sist een beetje, soms loopt de band vast, maar het speelt nog steeds dat ene deuntje waar je van binnen van huivert. Ooit was het "voor altijd" - puur, eerlijk, bijna heilig. Nu zijn er alleen nog echo's over: stemmen, flarden van zinnen, een iets doffe ritme van herinneringen. Hij zingt alsof door de rook van een avondkampvuur - over hoe alles eenvoudig was totdat het ingewikkeld werd. Beloften die de tand des tijds niet hebben doorstaan, mama's "niet doen" en eindeloze pogingen om sterk te zijn, terwijl het hart al lang had opgegeven. In dit geluid zit verzoening - niet met de pijn, maar met het feit dat pijn ook deel uitmaakt van de liefde. Een beetje verdriet, een beetje vermoeidheid, een beetje warmte - alsof hij zich heeft neergelegd bij de situatie, maar nog steeds wacht. Want zelfs als het niet is gelukt, klinkt het lied nog steeds.