Jeden dzień (podaruj)

Buiten drijft de wereld voorbij, als een oude film waarin de beelden langzaam voorbijtrekken en de melodie iets diep vanbinnen raakt. Het lied is een fluistering van verlangen, warm als adem op glas op een winterdag, maar met een lichte bitterheid, alsof van ongedronken koffie. De regels over nachten en vervagende herinneringen slepen de schaduw van het verleden met zich mee, dat lonkt maar waarvoor de moed ontbreekt om om te kijken. De oproep om "samen te verdorren" klinkt als een uitnodiging om de stilte te delen, waar één woord, één dag al een schat is. En in de herhaling van "verder gaan, ga" - of het nu een aanmoediging is of een poging om los te laten, het ritme is zo insluipend dat de benen vanzelf vooruit stappen, terwijl het hart nog steeds achterom kijkt.