Destur

De nacht, als een oude bekende, fluistert kort, to the point en met een lichte, knipogende glimlach: hier is geen plaats voor ceremonieën, alleen een eerlijke kaart en de regel "wat je hebt, laat je zien". Het ritme is als een stap over natte kasseien: voorzichtig, maar met een doel - zodat ze het horen, zodat ze weten dat de voorraad verborgen is en het geweten het heeft doorstaan. In de tekst klinkt een zelfverzekerdheid die tegelijkertijd dreigend en huiselijk vertrouwd is – de ironie in de stem is bijna als een knipoog naar de buurvrouw in het portiek: "kop op, we gaan de belofte nakomen". De woorden flitsen in stukjes voorbij - korte bevelen, verfrommelde plannen, een grap over de prijs van kaas en een kaart van Istanbul - dit alles maakt het beeld levendig, koppig en een beetje vermoeid door de constante spanning. Waar anderen alleen maar bedreiging zien, klinkt oude code: verbergen, bewijzen, niet opgeven – en een beetje ruwe humor om het menselijke niet te verliezen. Uiteindelijk is het gevoel niet zozeer van gevaar, maar van gewenning aan een leven waarin de inzet hoog is en warme ironie helpt om nog een ronde te overleven.