Ömrüm

Er is een eeuwige drang naar de afgrond - niet om te vallen, maar om te bevestigen dat de angst nog steeds leeft. Elke val wordt een experiment, elke fout een ritueel van zelfonderzoek. Hier schrikt de dood niet af, maar verleidt bijna: ze knipoogt over je schouder en biedt een sigaret aan bij de Styx. Alles klinkt koelbloedig, bijna filosofisch – alsof de apocalyps plaatsvindt op de beat, niet op trompetten. Het hart is steen, de geest een waterval van scheuren, maar in deze krakende duisternis is er een vreemd evenwicht. Wanneer je je eigen vijand bent, maar toch eerlijk speelt - tot de laatste kogel, tot de laatste kans.