enganchadx al drama

Er zijn van die momenten dat alles normaal lijkt - de koffie is lekker, de lucht is blauw, zelfs de kat is niet aan het flippen. En van binnen blijft er toch een soort "maar" kriebelen. Alsof het leven vergeten is een handleiding uit te geven, en je elke dag opnieuw leert om niet te dramatiseren. Hoewel het eerlijk gezegd slecht uitpakt. Omdat de gewoonte om vast te houden aan het verleden is als een oude trui: hij kriebelt, maar je wilt hem niet weggooien. En daar gaan we weer met die schommelmodus: nu eens een geïnspireerde filosoof, dan weer een zelfmoeie zeurkous. Tussen deze rollen verstopt zich ergens stabiliteit, maar die is duidelijk niet in de stemming. Het lijkt erop dat ik niet zozeer geluk wil, maar rust. Hoewel, wie houden we voor de gek – zonder drama is het meteen saai.