Younger Days

Er is zo'n gevoel - wanneer alles wat vertrouwd is plotseling klein wordt. Het huis, de straat, de bomen, zelfs de schommel op het oude erf - het leek wel speelgoed. Je kijkt van een afstand naar ze en begrijpt niet hoe ze er helemaal in konden passen. De muziek ruikt naar hout, zomerlucht en iets dat onherroepelijk voorbij is. Er zit geen drama in - alleen de lichte melancholie van een man die volwassen is geworden en dat toevallig onderweg naar huis heeft gerealiseerd. Dit soort liedjes huilen niet, maar knikken gewoon zachtjes naar het verleden: "dank je, het was geweldig". En ze lopen verder, blootsvoets over het nieuwe asfalt, een beetje verdwaasd, maar al wel zelfverzekerd.