In My Head

Het lijkt alsof de hele stad het licht heeft uitgedaan en alleen de pols, de ademhaling en het geluid van de regen, die ergens onder de huid stroomt, overblijven. Eerst een gesprek over niets, dan stilte, en dan ineens stroom door je benen, een trilling in je borst, en je weet niet meer of het liefde is, of gewoon de hitte van binnen. Het ritme bruist door je aderen als een metro om drie uur 's nachts, wanneer de wagon leeg is en je nog steeds niet bent waar je naartoe wilde. En het wordt duidelijk: soms is verdwalen de enige manier om überhaupt iets te voelen.