DICI

Een mengsel van goedkope alcohol, vermoeidheid en filosofie op de bodem van het glas. De bar bruist, vrienden zijn in verschillende stadia van verval, en iemand praat weer over een nieuw leven - morgen, natuurlijk. Maar morgen komt nooit, als de vloer onder je voeten wankelt en je alleen maar denkt: "hoe zijn we hier überhaupt gekomen". In deze chaotische vrolijkheid zit een zekere eerlijkheid: niemand doet alsof alles onder controle is, iedereen redt zich gewoon zo goed als hij kan - de een met een grap, de ander met een margarita, de ander met de droom om uit zijn eigen impasse te komen. Muziek is hier als de laatste sigaret voor zonsopgang: bitter, brandt, maar je kunt er niet van loskomen.