P.I.B

Het ruwe ritme van de straat, waar elk woord meer weegt dan een biljet. Hier praten ze niet over dromen – die worden gewoon uitgewerkt, met samengeknepen tanden en vuisten. In de lucht ruikt het naar zweet, angst en het besef dat overleven al een prestatie is. Alles is eerlijk, zonder opsmuk: sommigen doen zaken, sommigen doden de tijd, en sommigen zetten gewoon een stap vooruit, omdat teruggaan niet kan. Tussen de slagen door hoor je geen woede, maar koppige waardigheid – precies dat wat je overeind houdt als het koud en luidruchtig is en je nog steeds "alles zelf" moet doen.