Janji Setia

Liefde op afstand is als een eindeloze serie, waarin elke aflevering eindigt met de belofte ‘tot gauw’. Je zit te luisteren naar het geluid van de regen en denkt dat hij waarschijnlijk dezelfde regen hoort, alleen in een andere stad. En eigenlijk is alles al lang duidelijk: de tijd kruipt voorbij, het verlangen smeult op een laag pitje en het hart blijft trouw, als een oude telefoon die zelfs zonder netwerk het signaal niet verliest.

Maar zodra er een zonnestraal tussen de wolken verschijnt, is het alsof iemand stilletjes het licht aandoet. Want zelfs als de hele wereld vertraagt en de afstanden groter worden, zijn er dingen die niet door de wind of kilometers kunnen worden weggevaagd - ze leven gewoon ergens in het midden van je borst, geduldig, tot we elkaar weer zien.