Tak Kan Hilang

Het lijkt alsof de lucht hier iets dikker is dan normaal. Zo'n gevoel - met een vleugje weemoed, wanneer je hart niet in stukken scheurt, maar gewoon ergens onder je ribben zachtjes zeurt. Alles om me heen ademt als het ware het verleden: de mok op tafel, het gordijn, een zuchtje wind, en zelfs de tijd lijkt langzamer te gaan, alsof die ook verveeld is. In dit geluid zijn er geen luide scènes, alleen een gelijkmatige ademhaling van een vermoeid gevoel. Diezelfde die niet sterft, zelfs als alles allang voorbij is. Wanneer je loslaat, maar blijft houden van - niet omdat het moet, maar omdat het niet anders kan. De muziek streelt als het ware door je haar en fluistert: "ja, het doet pijn, maar het is mooi." En in die stilte, tussen inademing en uitademing, blijft er iets levends over - als een echo van het gisteren "samen".