Modafinil

Het lijkt alsof de wereld een beetje trilt - alsof iemand tegelijkertijd op 'pauze' en 'afspelen' heeft gedrukt. Alles beweegt, maar met een microvertraging, net als in het hoofd van iemand die te lang niet heeft geslapen en het verschil tussen ochtend en avond niet meer kan onderscheiden. De pols is regelmatig, de gedachten springen rond, koffie helpt niet, maar ergens diep van binnen blijft het vertrouwen: alles is onder controle. Bijna. Ergens tussen "nog een seconde" en "ik ben er zo" ontstaat dat vreemde gevoel - wanneer de focus wegglipt, maar koppigheid je niet laat loslaten. Woorden raken verstrikt, de realiteit rammelt en het bewustzijn tikt, als een defecte metronoom, zijn eigen ritme: stop, start, gaan. En in deze herhaling zit iets levends, iets echt. Een beetje moe, een beetje dronken van een overvloed aan gedachten, maar op zijn eigen manier mooi.