Rulon

Nachtelijk Moskou door donker glas: een zwarte vrachtwagen, zwaailichten in de verte en een basgeluid, alsof het hart nooit zal leren om regelmatig te kloppen. Alles tegelijk en voor het oog: rollen bankbiljetten, glanzende Hugo-hoodies, kaarten op tafel als kleine lotgevallen, en het gevoel dat elke stop gewoon weer een regel is in een dagboek zonder auteurshandtekening.

Dansen als een deal: “draai” zegt de muziek, en het lichaam reageert precies volgens de instructies - een half uur plezier, dan “kammen” - en weer op weg. Hier is geen romantiek in de klassieke zin van het woord, er is een mengeling van wellust en berekening, een zachte ironie van het lot, die op de voorstoel leegte schuift en achterin twee “sterren” voor iedereen.

In de spiegel - een hond, op de klok - de tweede uur, in de douche - een komeet: fel, snel en gevaarlijk aangenaam. De scène ruikt naar benzine, leer en de as van gewoontes; waar eer wordt gemeten in punten en sjaals, en rust alleen op foto's op de telefoon. Een beetje triest? Misschien. Maar om de een of andere reden warm - als een avondsigaret die nog steeds gezelschap houdt.