Nie was gehört

De stad ademt benzine en bas. In de neonlichten worden gezichten weerspiegeld die al lang niet meer slapen - ze bewegen alleen maar, tellen geld, checken hun telefoons en beloven zichzelf “nog even, en dan is het genoeg”. Alles bruist, schittert en knettert van de snelheid. Hier is niemand toevallig - iedereen kent de waarde van een minuut en weet hoe hij zich moet gedragen, zelfs als hij van binnen leeg is.

De wereld lijkt gemaakt van glas en rook: hij schittert, maar snijdt. Ergens tussen labels, codes en “Gucci” schuilt een hardnekkig verlangen om te overleven - mooi, luidruchtig, zonder recht op zwakte. En in deze koude schittering schuilt een eigen romantiek: wanneer in plaats van slaap de weg is, in plaats van een plan het instinct, en in plaats van een toekomst alleen maar lichten die voor je flitsen.