Wand

Soms stort alles zo mooi in elkaar dat het zelfs jammer is om het proces te verstoren. Rondom je heen vonkt, brandt en knettert het, maar van binnen heerst een vreemde rust. Want als je weet dat het einde onvermijdelijk is, kun je jezelf een beetje luxe veroorloven: je niet verzetten.

In het lied voel je dat zeldzame moment waarop de ineenstorting kunst wordt. Twee mensen houden elkaars hand vast terwijl hun wereld instort, en er is iets bijna teder aan deze botsing. Want als alles toch ten einde loopt, laat het dan tenminste samen zijn, met open ogen en het gevoel dat je tot het laatste moment hebt geleefd. Mooi, luid, eerlijk.