FALOCHRONY

Avonden met de geur van zout en onrust. Wanneer de zon langzaam ondergaat in de oceaan, en met haar alle onopgeloste vragen. Stappen weerkaatsen op de golfbrekers, gedachten vliegen weg als meeuwen, en van binnen voel je dat gevoel dat tegelijkertijd pijnlijk en mooi is. Het lijkt allemaal zo simpel: dans, zwijg, denk niet na. Maar je lichaam herinnert zich de omhelzingen, en de lucht herinnert zich iemands parfum, en elke ademhaling verandert in een kleine déjà vu.

De grappige romantiek van de vlucht: je hebt geld, zelfs plannen - om weg te gaan, al was het maar naar dat hostel aan het strand in Miami. Maar je kunt niet wegvluchten voor herinneringen, die reizen altijd licht, zonder bagage. En zo blijft het: het ritme, een beetje chloor uit het zwembad, nat haar en het verlangen om opnieuw te beginnen, zolang het hart nog niet moe is van het wachten.