betty

Jeugd is altijd dramatisch, zelfs als alles eenvoudig lijkt. De wind ruikt naar de zomer, de planken onder je voeten kraken, en ergens daar, aan de andere kant van de straat, woont iemand die je niet meer in de ogen kunt kijken. Alle volwassenen verzekeren je dat ‘het wel overgaat’, maar van binnen voelt het als een tragedie van Shakespeariaanse proporties - alleen dan met sneakers en een feestje in plaats van een balkon.

Verlegen oprechtheid, verwarring en een beetje hoop - als een briefje dat je in je rugzak stopt en vervolgens bang bent om te lezen. Fouten zijn hier niet noodlottig, maar gewoon de eerste. De liefde is niet groot, maar wel heel echt: onhandig, kwetsbaar, ruikend naar augustus en schaamte omdat je alles verpest hebt, zonder te weten hoe je je moest gedragen.