Паранормальные

Wanneer de stad zich in een grijze mistige sluier hult, gebeurt er plotseling iets vreemds: iemand kijkt je zo aan dat je de grenzen van de werkelijkheid niet meer kunt onderscheiden. De lucht wordt dikker, gedachten worden vloeibaar en plannen lossen gewoon op, als stoom boven koffie. Het lijkt alsof ergens in deze chaos een andere modus is ingeschakeld: ‘paranormaal’.

Woorden zijn hier niet nodig, ze zullen toch vervagen. Ogen zijn als geopende bestanden, gevoelens zijn zonder wachtwoord te lezen, en zelfs het toeval wordt plotseling een leraar met het geduld van een boeddhist. Alles is natuurlijk, tot op het belachelijke af eenvoudig en bijna ongeloofwaardig. De stad zoemt, het ritme van het hart klopt in de maat, en het maakt niet meer uit waar de slaap is en waar de dag - wanneer van binnen dat ene lichtje gaat branden, dat helderder is dan welke uithangbord dan ook.