Королева

De nachtelijke weg als een wieg, waar de koningin niet van goud is, maar van slapeloosheid en uitlaatgassen: het warme metaal verbrandt je handpalmen, terwijl je hart probeert de motor te overstemmen. Van binnen een mengeling van zelfverheerlijking en een vreemd, teder ritueel: ‘klyapa-tsai’ inschenken, in slaap vallen in weerwil van alle beloften en de dagen als hete munten op je handpalmen uitspreiden. Het is alsof je vanuit het zadel van een motor naar de stad kijkt: een betonnen vangrail wordt plotseling een bankje voor twee, en angst verandert in een poster van de zonsondergang; de ironie in de melodie is alsof je heel serieus zegt “koop de koningin”, terwijl de gedachte een schaduw met zich meesleept die nergens verdwijnt. Het liedje prikt en geneest tegelijk: een luide motor, fluisterende afscheidsspreuken, verscheurde regels die je steeds weer in slaap wiegen - maar de slaap wil maar niet komen.