Elizabeth Taylor

Soms verblindt de schittering je zo dat je niets anders ziet dan je eigen spiegelbeeld in de etalage van de boetiek. Alles glinstert, alles is perfect – totdat je je realiseert dat het eigenlijk stil en eenzaam is in de kamer. Tussen de champagne en de flitslichten van de camera's verlang je plotseling naar iets eenvoudigs: dat niemand wegloopt onder de eerste schijnwerpers, dat niemand verdwijnt als het licht van een flits.

In deze glans voel je vermoeidheid - zo erg dat zelfs witte diamanten iets doffer klinken. Ironische luxe, waar een grap over Cartier klinkt als een bekentenis van kwetsbaarheid. Liefde is hier geen romantiek, maar bijna een beroep: mooi, eeuwig en nodig zijn. Alleen blijft de vraag toch: “Do you think it's forever?” - als een druppel paarse tranen op zijde, die niet kan worden weggeveegd door roem of glans.