Serrure #5

Op straat ruikt het naar hitte en zelfvertrouwen. De beats klinken alsof iemand ruzie maakt met de stilte - luid, scherp, met het gekraak van vers ijs onder de zolen. Het gaat hier niet om pathos, maar om overleven op intuïtie: wanneer in plaats van een diploma reflexen, in plaats van een medaille de straat, die zelf beslist wie vandaag geprezen wordt en wie vergeten. Alles om je heen beweegt snel, maar van binnen heerst een koele berekening en de gewoonte om niet op applaus te wachten.

Zinnen vallen als percussie - kort, duidelijk, met een schorre stem en een grijns erbij. In dit geluid zit de vermoeidheid van de winnaar die niet in het lot gelooft, maar de weg naar succes uit zijn hoofd kent. Zonder vlag, zonder uniform, in een gewone grijze hoodie - gewoon een ritme dat weet hoe het moet doorgaan.