G Wagon

De nacht ruikt weer naar benzine en goedkope whisky. Koplampen doorbreken de stilte en de bas dreunt ergens in je borstkas, alsof het een tweede hart is. Als het leven lijkt op een eindeloze veiling – wie het meeste biedt, mag blijven leven – rest je niets anders dan met je vuist op tafel te slaan en je deel op te eisen. Hier is geen ruimte voor filosofie: je rijdt gewoon door, zolang je benzine hebt en gelooft dat er ergens voorbij het volgende kruispunt een nieuw leven op je wacht.

En het lijkt allemaal dezelfde buurt, dezelfde gezichten, alleen zijn de littekens dieper geworden en de auto's duurder. In plaats van de romantiek van de straten - de geur van Jackie en sneeuw, die niet altijd sneeuw is. Het enige wat verwarmt is het gevoel dat niemand je nu nog kan inhalen. Noch de politie, noch het verleden, noch je eigen fouten, achtergelaten ergens tussen de club en de rechtbank.