Antakya

Ooit waren alle straten vol met stemmen, en zelfs de wind in de smalle steegjes klonk anders - met een accent op warmte. Nu zijn daar alleen nog maar flarden van over: de geur van muntthee op het terras, de glans van het oude stadion waar ‘onze’ altijd wonnen, en het gekraak van de luidsprekers waaruit iemands ‘Habibi’ klonk. Alles lijkt hetzelfde, alleen zijn er minder mensen, minder gelach, en zelfs de peterselie op de markt is smaakloos.

Het lied is als een oude foto waarop mensen glimlachen die er niet meer zijn. Het is niet alleen nostalgie, maar een soort stil ritueel van herinnering: namen herinneren, ze hardop uitspreken, ze niet laten verdwijnen. Tussen de regels door: een stad die pijn is geworden en liefde die lucht is geworden. En toch klinkt het warm. Alsof iemand weer op blote voeten door die straten is gelopen - niet om het verleden terug te halen, maar om te zeggen: “Ik herinner het me.”