Lárgate

In de kamer bevindt zich een geïmproviseerd arsenaal aan gevoelens: een ongebruikte bijl, een fles vergif in de bar en een pistool dat liefdevol wordt schoongemaakt, alsof het een pluizig speelgoedje is. Dit alles lijkt te zijn uitgestald op een plank naast een zacht kussen om te knuffelen - een tegenstrijdigheid die tegelijkertijd prikkelt en pijn doet. De sfeer van het lied is theatraal-ironisch, als een kwaadaardig slaapliedje, gezongen in een halfslaap.

In de woorden schuilt een nauwkeurige wreedheid-afspeellijst: het wraakplan is sensueel en humoristisch beschreven, en de foto aan de muur wordt een doelwit voor dartpijltjes. Jaloezie verandert in huisdecoratie, vernietiging in een ritueel en de belofte van tienduizend manieren in een hyperbool om op een menselijk, grappige en een beetje enge manier over je eigen wrok te praten.

Dit gevoel is een dagboeknotitie, waar sarcasme samengaat met warmte en het verlangen om uit het zicht van de ander te verdwijnen verpakt is in een melodramatische verpakking. Het lied lijkt te glimlachen door zijn tanden heen: pijnlijk, scherp en met een stille vreugde van bevrijding.