Saint Tropez

Een slaperig gevoel, alsof de wereld in een koffer op de startbaan is gestopt: palmbomen werpen schaduwen, gelach overstemt verdriet, en ergens in de buurt worden nieuwe kleine vreugdes uitgepakt - ochtendkoffie, een fris overhemd, een appartement dat ruikt naar de eerste avond. Alles wordt geserveerd als een lichte onuitgesprokenheid: zoete pijn en opluchting tegelijk, alsof de herinnering over het strand struint en niet durft het huis binnen te gaan.

Inpakken “als een zakenman” is bijna een ritueel: zeven vluchten, één ticket en een tiental gemiste berichten, het internet reikt niet meer tot de belangrijkste details. Vergeten te waarschuwen - en dat geeft niet, het leven is te groot voor gedetailleerde verslagen; melatonine en slaap redden je van de ernst van de plannen. Al deze drukte verandert in zachte ironie: het belangrijke zit in een zak met rits, het serieuze in een zak voor paspoorten.

In de finale blijft een lichte schouderophaling over - niet uit vermoeidheid, maar uit verbazing: nieuwe dingen, een nieuw interieur, een ontbijt dat je je kunt veroorloven, en die eenvoudigste constantheid - drie akkoorden van de werkelijkheid, waarop de wereld stilzwijgend rust.