Huh

Het ruikt naar een katerige ochtend en andermans eau de cologne. Muziek is als een verfrommeld bonnetje na een slapeloze nacht: je weet niet meer wat er gebeurd is, maar aan het bedrag kun je zien dat het duur was. Tussen de regels ritselen bankbiljetten, slaan hoteldeuren dicht, en ergens onder dit alles schuilt een vermoeid ‘alles is bij het oude’. Hier zoeken ze niet naar betekenis - hier is die verdronken in een glas met ijs. En toch heerst er een vreemde rust: terwijl iedereen om je heen lawaai maakt, zoemt, aan je mouw trekt, loop je gewoon door - een beetje wankel, maar in je eigen ritme. Want het leven is geen race, maar een carambole met een mooie echo.