Улица

Moskou bruist, straalt, gonst, en iemand aan de rand knijpt zijn ogen dicht tegen de lichten en denkt: “Ach, wat maakt die etalage nou uit.” Hier gaat het niet om glamour, maar om grijze jassen, nat asfalt, stemmen die samensmelten tot een schorre koor van binnenplaatsen. Alles lijkt “vastgebonden”, maar de handen zijn vrij, dus nog levend. Tussen de vest en het pistool schuilt een hele filosofie van overleven: stijl tegen het systeem, bravoure in plaats van bescherming. Geen romantiek van de straten, maar hun realiteit - een beetje vies, lawaaierig, maar echt. En ergens in dit geraas hoor je: Moskou roept, en het antwoord is: “we gaan daar niet heen”.