Alamosa

De sneeuw valt op de weg, alsof hij de fouten van gisteren met een dun wit deken probeert te bedekken. Alles ligt nog voor ons - een soort vergeten stad met een naam waarin zowel vermoeidheid als hoop doorklinken. De wind zoemt in de kieren tussen de woorden, en de gitaar schudt als het ware zijn hoofd - alsof hij wil zeggen: dit is allemaal al eens gebeurd, maar je gaat weer terug naar waar je ooit naar de regen luisterde en geloofde dat je alles opnieuw kon beginnen.

Het ruikt naar benzine, natte aarde en een beetje spijt. Maar stap voor stap, op het ritme van de schorre zang, verandert die spijt in warmte - alsof iemand eindelijk heeft besloten om niet te vluchten, maar gewoon te leven wat er nog over is, eerlijk en tot het einde.